Daphne Deckers kijkt met gemengde gevoelens terug op de periode dat haar kinderen Emma en Alec in hun tienerjaren kwamen, zo lezen we in Story.
“Ik zou willen dat ik terug in de tijd kon gaan, dan zou ik dingen anders hebben aangepakt. Ik was niet de makkelijkste tienermoeder”, gaat de schrijfster van start.
Hoewel Daphne haar kinderen voor hun tienerjaren omschreef als de leukste kinderen van Nederland, veranderde dit snel toen de hormonen begonnen op te spelen.
Terugblikkend op deze periode erkent Daphne dat ze meer in gesprek had moeten gaan met haar kinderen in plaats van alles zomaar te verbieden. “Van al die stress schiet niemand iets op”, komt ze wijselijk tot de conclusie.
De schrijfster zou naar eigen zeggen nooit van thuis uit geleerd hebben om zelf met haar tiener-emoties om te gaan. “Als ik liefdesverdriet had om een jongen, zei mijn moeder: ‘Geen handvol, maar een landvol.’ Ik wist helemaal niet wat ik tegen een gefrustreerde jongere moest zeggen. Deze fase duurde best lang”, geeft ze eerlijk toe.
